Rozdział 1

Zbyszek.

 

Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę! Moja siostrzyczka ma mnie głęboko gdzieś! A ja zawsze ją kochałem, zawsze chciałem z nią rozmawiać, mieć kontakt. Jednakże gdy chciałem z nią pogadać rodzice odpowiadali 'Kochanie musimy iść, cześć'. I tak w kółko, więc ja po kilku miesiącach odpuściłem sobie, bo widziałem jaka będzie odpowiedź. Najgorsze w tym wszystkim było to, że bałem się, iż rodzice coś przede mną ukrywają! Teraz przez tą całą sprawę moja siostra przyznała, że mnie nie kocha. I kogo ja mam obwiniać? Tylko moich rodziców, tylko ich!

W 4 godziny dojechaliśmy do Żor, gdzie aktualnie mieszkam. Zazwyczaj trasa Warszawa-Żory jest dłuższa, ale tym razem poszczęściło mi się. Monika jak zwykle bez słowa wyszła z samochodu, wzięła swoje walizki i czekała, aż ja pójdę do klatki. Więc ruszyłem, a ona za mną. Nie pomagałem jej z bagażami, bo wiedziałem, że oleje moje słowa i tak postawi an swoim, albo powie, że nagle jestem kochającym braciszkiem. Otworzyłem jej drzwi od klatki, przytrzymałem i kiedy ona weszła ruszyłem do mieszkania. Od kluczyłem wrota i wszedłem do przedpokoju. Moja siostra gramoliła się z walizkami za mną, ale kiedy weszła do korytarza szczena jej opadła.

-Ja pierdziele!- wydukała z siebie.

-Tamte drzwi- wskazałem miejsce.- to od teraz twój pokój.

Ona ruszyła do pomieszczenia, a ja zadzwoniłem do Miśka.

-Halo?- usłyszałem po drugiej stronie.

-Hej Michał, weź dzisiaj wbij do mnie!

-O której?

-Kiedy będziesz miał czas.

-Siostrzyczka w domu?- zapytał rozbawiony. Ja spojrzałem na przedpokój upewniając się, że Monia jest w pokoju.

-Mhm. W ogóle ze mną nie rozmawia.

-Nastoletni buncik!

-Srutu tutu, majtki z drutu! Obydwoje żeśmy przez całą drogą milczeli, zresztą pogadamy jak przyjdziesz!

-Stary, ale nie bądź zły, okej?

-Okej, nie jestem zły. Przychodź z piwskiem, inaczej nie wpuszczę.- wtedy pierwszy raz tego dnia na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech.

-Dla małolaty też przynieść?

-Ona nie jest pełnoletnia, baranie!

-Ale jak raz się piwska na pije to przecież nie umrze...

-Może i tak, ale ona jest pod moją opieką i to ja będę miał grzech na sumieniu!

-Jeszcze cię przekonam, zobaczysz!

-Kończę, bo ta rozmowa nie ma sensu. Nara!

-Nara!- rozłączył się.

***

Monika.

Siedzę w pomieszczeniu, które aktualnie jest moim światem. Otwieram walizkę i wyciągam moje pierdoły, które ze sobą przywiozłam. W międzyczasie usłyszałam, że za drzwiami Zbyszek z kimś rozmawia.

-Srutu tutu, majtki z drutu! Obydwoje żeśmy przez całą drogą milczeli, zresztą pogadamy jak przyjdziesz!- powiedział z lekkim zdenerwowaniem.

-Okej, nie jestem zły. Przychodź z piwskiem, inaczej nie wpuszczę.

-Ona nie jest pełnoletnia, baranie!

-Może i tak, ale ona jest pod moją opieką i to ja będę miał grzech na sumieniu!

-Kończę, bo ta rozmowa nie ma sensu. Nara!

Masz racje Zbyszek! Ta rozmowa nie miała sensu.

Kiedy skończyłam wkładanie wszystkiego na półki usiadłam na łóżku i zaczęłam myśleć. Nie tak jak zawsze było u mnie w zwyczaju, tylko teraz usiadłam i poważnie myślałam nad moim życiem.

Co by było gdybym sama została w Warszawie? Liceum ciężko byłoby mi skończyć, bo w szkole zawsze ja robię jakieś wybryki. Na studia nie dostałabym się, może byłabym zwykłą dziwką i zarabiała na puszczaniu się.

Co by było gdybym wyjechała do Anglii z rodzicami? Może tam skończyłabym liceum, dostała się na dobre studia, znalazła fajną pracę, a w międzyczasie znalazła miłość mojego życia.

W sumie to samo co w Anglii mogę osiągnąć tu, na południu Polski. Czas pokaże, jak to wszystko się potoczy. Mam 15 lat i zaczynam nowy rozdział w życiu, z czystą kartą !

***

Nikola.

No to mamy nowy dzień . Zobaczymy co przyniesie .. Mam nadzieję , że będzie lepszy od poprzedniego . Nie chcę nawet o nim myśleć . Nałogowo włączyłam laptopa była 11.12 wzięłam się za pisanie zgłoszenia , nie wiem czy coś wymyśle, bo dalej jestem załamana i nie umiem się skupić w skutek wczorajszego dnia . Był dla mnie ciężki, lecz staram się o nim zapomnieć ... (Łatwo nie będzie) Pierwsze zdanie wyglądało tak : Nazywam się .. i mnie złamało przypomniało mi się jak poznaliśmy się z Adrianem . Myślałam , że będziemy z sobą aż do śmierci , że nic nie rozwali naszej miłości . Jednak się myliłam , jedna głupia sytuacja. Nie wiem do końca kto zawinił , jednak to on ze mną zerwał z pretekstem mało atrakcyjnej . Naprawdę tak jest , teraz czuję się poniżona , mało warta i w ogóle nie atrakcyjna ... straciłam pewność siebie i poczucie własnej wartości . Czy tak powinno być? Wątpię . Nie dam rady, nic dzisiaj nie zdziałam , po prostu muszę się położyć i jeszcze raz wypłakać do poduszki . Tak będzie najlepiej przynajmniej tak myślę ! 

Leże i myślę . Jak teraz będzie? Nie no, trzeba się podnieść i iść dalej każdy ma wzloty i upadki takie jest życie . A teraz to włączę telewizor , wyluzuję i pomyślę nad zgłoszeniem . Może coś mi przyjdzie do głowy . . .

Trochę mi przeszło , gdy myślę o tym , że jest szansa abym w przyszłości była menadżerką MICHAŁA KUBIAKA to momentalnie robi mi się gorąco. Myślałam , że zgłoszenie wyślę dzisiaj, lecz może poczekać do jutra. Głowy od tego nie urwą mam jeszcze czas .

,, Wstałam i już się nie potknę ,, - no mam nadzieją. !

Mam pecha do wszystkiego, jakby klątwa nade mną

nie poddam się prędko, moi ludzie są ze mną

jak wszyscy ... będę twardy nawet, gdy jest ciężko

zapamiętany chce być, kiedy mnie do góry wezmą.

_____________________________________________________________________________

No jeszcze dziś dodana druga część . Co o niej myślicie , narazie akcja się rozkręca , jutro Nikola dozna kilku zmian , odczuje to na własnej skórze. Będzie ciekawie . ZAPRASZAMY! Tynka i Maniek ♥